|
Revista
|
|
Liliana Hoxha: Një libër-akuzë për Nexhmijen e Ramizin
“Pushtimi i brendshëm”. Kështu titullohet libri i Liliana Hoxhës, të cilin sapo e ka hedhur në tregun e librit. Një përmbledhje me intervistat dhe shkrimet që ajo ka publikuar këto 10 vitet e fundit. Dhe kanë vetëm një qëllim: “të denoncojnë hapur” vjehrrën dhe pasardhësin e Enver Hoxhës.
Ajo është ndoshta i vetmi person në familjen e ish-diktatorit, që ka kërkuar ndjesë publikisht për të zezat që solli diktatura, edhe pse ajo nuk kishte ndonjë rol në vendimmarrje. Por, mjaft që kishte privilegje, që të tjerët nuk i kishin, që të ndihet në faj. E ndoshta kjo “mea culpa” i jep asaj sigurinë e të ecurit kokëlartë rrugëve të ish-Bllokut. E veshur bukur e me sqimë, shpeshherë e përqafuar me të shoqin, apo e shoqëruar nga e bija, ajo nuk mund të mos tërheqë vëmendjen e kalimtarëve. Ajo nuk i trembet daljes në publik dhe ndryshe nga familjarët e tjerë të Enver Hoxhës, Liliana Hoxha nuk është tërhequr asnjëherë në hije. Nëse dikur nuk është se ia vinte veshin kush, sot ajo flet hapur për ato që ka jetuar, ato që ka parë dhe ato që mendon për diktaturën, vjehrrin e saj, vjehrrën, zhvillimet postdiktatoriale… Më shumë se kushdo tjetër ajo është ekspozuar duke dalë në media, në atë vizive, e përmes shkrimeve në gazeta, ku ka folur hapur dhe pa iu trembur qerpiku, aq sa ndonjëherë njerëzit e merrnin për të marrë. Në vijim të një “misioni” që ajo i ka vënë vetes, për të thënë të vërtetën, prej pak ditësh, Liliana Hoxha ka hedhur në treg librin “Pushtimi i brendshëm”. Një botim prej rreth 600 faqesh, i shtëpisë botuese “Konica color”, ku e reja e diktatorit ka përmbledhur të gjitha shkrimet publicistike dhe intervistat dhënë në shtypin e shkruar, apo median vizive. “Kam lindur me ndjenjën e detyrës deri në mision përtej vetes sime, çka u krye përtej të gjitha mundësive. Fati im për të hyrë në jetën e Enver Hoxhës në kulmin e besimit dhe dashurisë popullore për të, më predestinoi të vigjiloj njëherësh mbi të dhe popullin tim, si e njëjta gjë që ishin, siç e perceptoja unë. Paranoja e justifikuar e mbijetesës në izolim e Enver Hoxhës mund të shprehet kështu: “Asnjë shtet nuk është i garantuar për asnjë çast kundrejt të tjerëve, në lidhje me mëvetësinë e tij apo për pasurinë e tij. Vullneti për të vënë nën zgjedhë njëri-tjetrin apo për t’i kufizuar ekzistencën është në çdo kohë aty; dhe armatosja për t’u mbrojtur, e cila e bën paqen shpesh më ndrydhëse dhe më shkatërruese për mirëqenien e brendshme se sa vetë lufta nuk mund të dobësohet kurrë”. (Kant)
Liliana me bashkëshortin, Sokolin
Në emër të Enver Hoxhës, unë jepja jetën për familjen e tij. Po ashtu, në kohë, prej ndërgjegjësimit përjetësisht sinkron me ndjenjën patriotike, pikërisht në emër të Enver Hoxhës e të kombit, denoncoj publikisht rolin e Ramiz Alisë, Nexhmije Hoxhës e familjes në rrjedhën historike të Shqipërisë, në këtë përballje publike 10-vjeçare, falënderoj çdo botues për mundësinë që më ka dhënë në kushtet e një censure të egër”, shkruan Liliana Hoxha, qysh në krye të librit të saj. I përkasin kryesisht dhjetëvjetëshit të fundit. Aty mund të mësosh për vizitën e parë në shtëpinë e Hoxhajve, takimin me Enver e Nexhmije Hoxhën, marrëdhëniet që kishte me të dy, për respektin dhe dashurinë e dukshme që ajo kishte ndaj vjehrrit të saj dhe akuzat e drejtpërdrejta ndaj Nexhmijes dhe Ramiz Alisë për izolimin e Shqipërisë, për vendimmarrjet pa dijeninë e ish-diktatorit, ngritjen e nepotizmit, deri te vdekja Enverit, në prillin e vitit 1985. Prej kohësh Liliana Hoxha i ka deklaruar “luftë të hapur” gjysmës tjetër të familjes Hoxha. “Kjo vepër është në të njëjtën kohë akuzë e ndjesë dhimsurie. Akuzë për autorët e pushtimit të brendshëm të Shqipërisë nga agjenturat e huaja e nepotizmi, që u ndje sidomos në vitet ’70-’90 (e deri sot), kur sistemi socialist nuk mund të mbahej dot më. Me rënien e komunizmit, pushteti u transferua po prej tyre, nën ortodoksinë e mafies ruso-serbo-greke, nëpërmjet tribadizmit, në të ashtuquajturin sistem PluRamizist (pluralist).
Ndjesë për çka jam, (ndonëse e çliruar shpirtërisht) e patjetërsueshme dpt, për çka ju kam dhënë apo mënyrën si e jap, por sidomos për çfarë nuk munda t’i jap në kohë popullit tim!”. Kështu e mbyll ajo librin e saj, e sigurt, “misioni” i saj nuk mbyllet këtu.
Mos perdorni komentet per te bere pyetje, mund te mos merrni pergjigje. Shkruaje pyetjen tende tek Pyetje dhe Pergjigje
Komento i pari kete artikull!
