Mjerimi

[Pëllumb Syku 1]

 

ne flasim e flasim nderkohe qe njerez vuajne mjerimin ne nje linje shume te thelle.

ka njerez, shume njerez qe: nuk kane mjaftueshem per te ngrene, mjaftueshem mbulesa per tu mbuluar kur dimri sulmon natyren qe u perket, mjaftueshem para per tu blere femijeve nje pare opinga te reja per te shkuar ne shkollen qe ndodhet tre kilometra larg pa nje rruge te hapur, mjaftueshem para per te ushqyerit te vegjelit.

ne flasim per keto tema edhe pse fjalet tona nuk u ngrohin as shpirtin atyre te mjereve sepse jane te pamundesuar ti degjojne keto e te tjera fjale. e keto fjale nuk po i degjojne as qeveritaret qe po behen si derra ne te gjitha kuptimet pa iu'a vrare syrin gjithe kjo sketerre mjerimi.

edhe ato shoqeri bamiresie qe ekzistojne ne shqiperi duket sikur jane korruptar nga dikush sepse produktet qe kishin qellim bamiresie po shiten ne tregun e zi.

nuk mendoni se dikush duhet te beje drite mbi kete pike te mjerimit?

mjerimi eshte vertete kafshate qe te mbet ne fyt pasi dikur e kam vuajtur.

 

p.s pak nga migjeni mbi mjerimin.

 

poema e mjerimit.

 

Kafshatë që s'kapërdihet asht, or vlla, mjerimi,

kafshatë që të mbetë në fyt edhe të ze trishtimi

kur shef ftyra të zbeta edhe sy të jeshilta

që të shikojnë si hije dhe shtrijnë duert e mpita

edhe ashtu të shtrime mbrapa teje mbesin

të tanë jetën e vet derisa të vdesin.

E mbi ta n'ajri, si në qesëndi,

therin qiellën kryqat e minaret e ngurta,

profetënt dhe shejtënt në fushqeta të shumngjyrta shkëlqejnë.

E mjerimi mirfilli ndien tradhti.

Mjerimi ka vulën e vet të shëmtueme;

asht e neveritshme, e keqe, e turpshme;

balli që e ka, syt që e shprehin,

buzët që më kot mundohen ta mshefin

janë fëmitë e padijes e flitë e përbuzjes,

të mbetunat e flliqta rreth e përqark tryezës

mbi të cilën hangri darkën një qen e pamshirshëm

me bark shekulluer, gjithmon i pangishëm.

Mjerimi s'ka fat. Por ka vetëm zhele,

zhele fund e majë, flamujt e një shprese

të shkyme dhe të coptuem me të dalun bese.

Mjerimi tërbohet në dashuni epshore.

Nëpër skaje t'errta, bashkë me qej, mij, mica,

mbi pecat e mykta, të qelbta, të ndyta, të lagta

lakuriqen mishnat, si zhangë; të verdhë e pisa;

kapërthehen ndjenjat me fuqi shtazore,

kafshojnë, përpijnë, thithen, puthen buzët e ndragta

edhe shuhet uja, dhe fashitet etja

n'epshin kapërthyes, kur mbytet vetvetja.

Dhe aty zajnë fillin të marrët, shërbtorët dhe lypsat

që nesër do linden me na i mbushë rrugat.

Mjerimi në dritzën e synit te kërthini

dridhet posi flaka e mekun qirini

nën tavan të tymuem dhe plot merimanga,

ku hije njerzish dridhen ndër mure plot danga,

ku foshnja e smueme qan si shpirt' i keq

tu' ndukë gjitë e shterruna të së zezës amë,

e kjo prap shtazanë, mallkon zot e dreq,

mallkon frytn e vet, mallkon barrn e randë.

Foshnj' e saj nuk qesh, por vetëm lëngon,

e ama s'e don, por vetëm mallkon.

Vall sa i trishtueshëm asht djepi i skamit

ku foshnjën përkundin lott edhe të fshamit!

Mjerimi rrit fëmin në hijen e shtëpive

të nalta, ku nuk mrrin zani i lypsis,

ku nuk mund t'u prishet qetsia zotnive

kur bashkë me zoja flejnë në shtretënt e lumnis.