Ernest Koliqi 1901-1975

[AAAA 0]

Në 100-vjetorin e lindjes së shkrimtarit Ernest Koliqi 1901 - 1975

 

Një shekull më parë, më 1903, pikërisht më 20 Maj, në muajin e bukur, kur harlisen bashkë rreze e petale të ngrohta si puthjet, mes të cilave përzihet edhe ajo më fatalja, puthja e Judës, kur Shqipëria po përgatitej të ribëhej, lindi në Shkodrën mahnitëse shkrimtari Ernest Koliqi, themelues i tregimit tonë modern, ndërkohë dhe poet, romancier, eseist, përkthyes, gazetar, madje dhe dramaturg, gjithsesi dhe veprimtar i shquar në fushën e politikës, të kulturës së politikës dhe të politikës së kulturës, gjithmonë kombëtare, të gjysmës së parë të shekullit XX.

 

Njeri me dije të gjera, vizionar, mbartës i traditës mbi shpinë, i parakes, teksa me duar mbrunte risitë, modernen, stilist i zoti, qëmtues i fjalës, aq sa duket sikur i mblidhte si bimët e rralla mjeksore maleve të Veriut, krijues imazhesh dhe portretesh, më shumë shpirtërorë, njohës i konflikteve të brendshme dhe sociale, i filozofisë së tyre, i brengave, i muzgut dhe dritës, i rrugëve njerëzore e sidomos i rrugëve të Shkodrës, që e deshte aq shumë, aq sa e bëri emblemë të këngës së vet…

 

Adoleshent familja e çon të studiojë në një kolegj të Bergamos në Itali, kthehet në Shkodër, bëhet mik me më të kulturuarit e qytetit, organizohet nëpër shoqata, emigron në Jugosllavi, kthehet sërish sëbashku me librin e tij me novela "Hija e maleve", punon si mësues në Vlorë, prapë në Shkodër, ndikon te Migjeni e më pas shkon në universitetin e Padovas, laureohet për letërsi, mbron Diplomën me tezën "Epika popullore shqiptare", gjë që entuzizmon albanalogët më të shquar të kohës, boton libra të tjerë, poezi, përkthen më të mëdhenjtë.

 

Më 1939 emërohet Ministër Arsimi në Tiranë dhe në të njëjtën kohë Superior i Katedrës së Gjuhës Shqipe në Universitetin e Romës. Themelon gazeta, organizon kongrese kulturore, institute, bashkëpunon me Merlikën, Gurakuqin, Fishtën, Asdrenin, Mjedën, Ali Asllanin, Lasgushin, Logorecin, Toton, Kokoshin, etj. dhe është i pari që arsimin shqiptar e çon instutucionalisht në Kosovë, dërgon 200 mësues nga më të përgatiturit, duke hapur të parën shkollë të mesme atje, më 1941 (kur këtej, 200 të tjerë, jo mësues, por komunista, me ndihmën jugosllave sapo kishin krijuar një parti, e cila do ta braktiste Kosovën dhe do të rrënonte shumë nga çështja jonë kombëtare).

 

Mbarimi i luftës do ta zërë me punët e albanologjisë në Itali duke iu mbyllur rrugët e kthimit në atdhe për jetë. Diktatura do të ndalonte dhe veprën e tij, madje dhe do ta shpallte armiqësore.

 

Edhe gjatë mërgimit të tij politik, Koliqi nuk do të rreshtë së punuari. Themelon revista, bashkon diasporën, bashkëpunon me të arratisurin tjetër, me poetin Martin Camaj, me arbëreshët, me Xhuzepe Gradilonen, shkruan poema, romane, udhëton për në SHBA, harton antologjira të poezisë mbarëkombëtare, ndjek me vëmendje jetën politike dhe kulturore në atdhe, në bregun tjetër të mallit dhe vdes papritur në dhjetor të 1975, në Romë. Ende atje prehen eshtrat e tij, në varrezat e mëdha, ku është dhe poeti Persi Bishi Shelli.

 

Nëse sot janë bërë të njohura pothuaj të gjitha librat e Ernest Koliqit, fale dhe Shtëpisë Botuese "Camaj-Pipa" në vendlindjen e tij, pak, fare pak flitet për rëndësinë e tyre letrare e kulturore si dhe të vetë autorit, që më shumë komplotohet me harrim e mosmirënjohje zyrtare.

 

 

 

Dua të kujtoj, më pak të kujtuarën sot, dramën e çuditëshme, profetiken, të Ernest Koliqit, "Rrajët lëvizin", e vogël dhe e madhe njëkohësisht, sa delikate po aq dhe epike, simfoni e vërtetë, klasike dhe avanguardiste, sintetike dhe me një jehonë polifonike, e dhëmbshme dhe meditative, ku jo vetëm njeriu, por dhe koha gjen vetveten. Koliqi ishte i pari dhe i vetmi shkrimtar që në mënyrë gjeniale parashikoi rënien e perandorisë komuniste. Drama "Rrënjët Lëvizin" u shkrua në Romë, por ngjarja ndodh në Shkodrën e tij, në vitet ’70, kur këtu diktatura ishte në kulmin e mesnatës së saj, ndërsa autori si një orakull përndjell vdekjen e diktaturës dhe rilindjen e Shqipërisë. Parashikimi ka një ekzaktësi mahnitëse, jo si kohë, por si hapësirë shpirti. Ndërsa shkrimtari anglez Zhorzh Oruelli shkroi romanin fantastik "Tetëdhjetë e katra" për komunizmin, Koliqi si një AntiOruell, ose "Oruell pozitiv", me dramën e vet, ku rinisin të kumbojnë magjishëm këmbanat në të vetmin vend ateist në botë, rrëfen triumfin e ardhshëm të një shoqërie, në të cilën pas shtypjes nuk ka hakmarrje, por fisnikëri sipërane.

 

Është hera e parë që kjo dramë botohet e plotë në atdheun e Shkrimtarit.

 

Visar Zhiti

 

 

 

Vetjet

 

 

 

Shuku, mësim-dhanës (28 vjetsh)

 

Ndreka, ish-tregtar (66 vjetsh)

 

Iza (24 vjetshe)

 

Roza, e shoqja e Shukut (25 vjetshe)

 

Ganxhja, e shoqja e Ndrekës (26 vjetshe)

 

Lina, e motra e Rozës, nzanëse (17 vjetshe)

 

Në Shkodër, me 197....

 

 

 

(Nji odë buke, e gjanë, në nji shtëpi të vjetër zotnijsh. Mure prej shum kohe së palyeme. Nji tryezë e thjeshtë katranëshe në mjedis rrethue me ndejse të zhgatrrueme të ndryshme njana prej tjetrës. Në fund të dhomës dy dritore të mëdhaja q* biejnë kah rruga. Në perden e mbajtë, në skaj kah fundi, një derë q* qet n’odë të zjarrmit, madej një kanapeh mbulue me pelhurë të zgjedhur, tshti e repun dh’e zverdhkatë në ngjyrë. N’anën e djathtë nji derë q* qet në shenashin. Edhe pse s’mungon dlirsija, ambjeti ep nji përshtypje së lanumi mbas dore. Shifet menjiherë se dikur ajo banesë shkelqente me orendi të begatëshme e dallohej për mbajtje të kujdesshëme. Asht mëngjesi i një dite së dielle vjeshte).

 

 

 

LINA (tue hy nga dera e shenashinit, veshë me petka shetije, përshëndetë Rozën q* del me dy broka plot me uj nga dera e odës së zjarrmit) Nadja e mirë!

 

ROZA Sa heret kenke çue! Mirë se vjen!

 

LINA Mesha në Shkollë të Murgeshavet thohet në shtatë. Mbaroi e këtheva këtu. Erdha me pa si keni ndjehë e me të marrë me da;ë në Fushë të Qelës.

 

ROZA Ka kohë. Nuk do të jet sahati ma tepër se tetë e gjysë. Shetija fillon mbas Meshës s’orës njimbëdhetë të Fretnevet. Po i çoj ujin m’u la Shukut e po vij. Si asht nana?

 

LINA Mirë. I kanë pushue dhimbat n’ijë. Shuku si po asht?

 

ROZA Me shëndet mirë, por, si gjithmonë, i habitun mbas trilleve të veta. Lexon, merr shënime e çohet e shetitë nëpër odë. duhet me ia përsritë disa heresh fjalën para se t’a marrin vesht: kaq përqëndrohet në mendime...

 

LINA Pregatitë ndoj vepër të re, sigurisht.

 

ROZA Shka me kenë! Humbë kohën kot. Kur s’mujt me nxjerrë gja në dritë sa ishin.... ata, sot duhet t’a kuptojë se puna e shkrimeve të tija ka marrë fund. Mue më ban me plasë. Në vend me ia vu menden si e si me e përmirsue kët gjendjen t’onë dhe m’u vu për fije si shokët, q* pra s’e lanë kurrkund zotsin e tij, bieret mbas andrrave. Jam në hall të madh. Linë!

 

LINA Shuki asht i zoti. Heret a vonë ka me i a dalë m’u rradhitë ndër shkrimtarë në shej e me kenë i çmuem si meriton.

 

ROZA Prit gomar sa të dalë tërfoja! S’kam besim në zotsin e tij. Ka mbetë mbrapa shokve. Mandej... (me za t’ulët) kujton ti se e lanë... këta të sotshmit me çue krye si shkrimtar? Rrehet kot. Por.... më len t’i a çoj ujin m’u la. Mos u mërzit. Qe, erdha! (Del kah shenashini).

 

GANXHIJA (hyn nga e djathta) Nadja e mirë Linë. S’ashtë nevoja me të pyetë si je pse po shof se ke ndjehe si molla në gem. Kaq herët, sot?

 

LINA Jam kenë në Mesh te Murgeshat.

 

GANXHIJA Ty të ndihmoftë. Edhe unë aty kjeçë në meshë, por ishem në fund të kishës e s’të kam pa. Ke pasë fat, moj bi, m’u rritë në hir të Zo’it e me marrë mësime të mbara ndër Murgesha. Mjrisht ka gjind q*, qyshë se kanë le, nuk e kanë pa kishën me sy dhe nuk njofin ngushullimin e madh t’uratës....

 

LINA Si ime-motër, për shembull, as? Mos i ven faj, Ganxhe. Ka thithë mendimet e... atyne. Nuk asht zemër – keqe, por koha e përparëshme ka lanë gjurmë të forta në të.

 

GANXHIJA Ajo q* nuk më pëlqen, lum Lina, asht se jote-motër nuk i mban për vete mendimet q* ka, por mundohet me i a rrasë në tru edhe tjervet. Qe, tuk asht zotni Shuku: ai nuk i a thotë të bindun se asht e mirë e e drejtë. E, pra, kisha me thanë se atij i përket ma tepër me u dalë zot mendimeve t’atyre....

 

LINA Unë nuk jam fort e rrahun në këto çashtje. Por... me shka kuptoj unë, Ganxhe locja, Shuku ka mendime krejt të veta q* janë bukur larg prej parimeve t’atyne pa kenë, merret vesh, kurrkund afër me t’onat; me këto të sotmet, due me thënë...

 

NDREKA (tue hy nga e djathta_ Mirë se të gje, zojshë.

 

LINA Mos më thirrni zojushë, zotni Ndrekë. Unë...

 

NDREKA Don ndoshta me të thirrë shoqe? Fjalët shok e shoqe i urrej edhe i kam qitë, sa për vete, jashtë përdorimit.

 

LINA Më thirrni Linë.

 

GANXHIJA (të shojt) Edhe ti ke nisë m’u ba i mërzitshëm. Lene rahat vajzën q* kurr s’t’a ka këthye fjalën.

 

NDREKA Ke arsye. Lina s’asht si...

 

GANXHIJA Leni fjalët boshe, po të tham. Po shkoj me ju pjekë nji kafe. E kam xhezën në zjarrm. (Del kah oda e zjarmit).

 

NDREKA (tue u ulë ndejun në kanapeh) O Zot i lum, kjosh levdue q* premtove me më falë nji pleqni të rahatshëme! E din, Linë, sa vuejshem kur ishin ata. Sidomos të diellavet. Nuk u dallote e diellja prej ditve tjera. Qe, ndëgjo. Po biejnë kumbonët e Kiëshës së Madhe. Aman, mos prito, çolma dritoren. Due me ndëgjue kumbonët. (Lina hapë xhamat e dritares). A ka lezet ma të madh? Me gëzue lirisht të diellen; me shkue në Meshë të madhe, ashtu si përpara. Ti je e re dhe s’merrshe gja vesh kur ishin ata. Por ne na e kanë terratisë jetën. Kishim lakmi ata q* dishin. A merr vesht? I njehshim të lum ata q* përsiellshim ndër Rmaj... me i shti në dhe!

 

LINA Unë s’mabaj mend mirë’ po, vërte, të ramit e kumbonvet ishte asokohe i ndaluem?

 

NDREKA Rrebtësisht.

 

GANXHIJA (tue hy me do filxhana në nji tabake) Urdhëroni, pra.

 

NDREKA Të lumët dora, grue. Prej erës kuptohet se na ke pjekë nji kafe tarrnake.

 

LINA (Ganxhes) Njimend pak e kush din me pjekë kafe si ti.

 

NDREKA Duket gja e kollajtë, përkundrazi don shum marifet. Ah. s’ka ma gja të kandëshme se me pi kafe tue ndëgjue kumbonët q* bijnë e tue mendua se "ata" nuk na rrijnë ma përsipër me na marrë frymën. Lirija, lirija, s’ka të paguem në kët botë.

 

ROZA (tue hy ka ndëgjue fjalët e Ndrekës) Liri kallpe... Vetam mendelehti nuk kujtohet se priftnija i a futë shpirtin njerzis në nji burg gënjeshtrash lara lara. Nuk asht liri ajo q* pa u kujtue të ban me ndjekë vijën e caktueme prej priftënvet dhe prej qeverritarve të cilët tjetër mendim s’kanë veç me shfrytëzue vogjëlin e shkretë.

 

LINA Pash fen, pse nuk shikon punën t’ande!

 

NDREKA Lene të turfullojë.... Fjalët e saja nuk m’a prishin lezetin e kësaj së dielle plot kumbonë. Kumbomnët s’i bajnë dam kujt. Kjo pëlqente krizmën e batareve q* vinte prej Zallit të Kirirt kur u pushkatojshin njuerëzit ma të ndershëm të vendit tonë. Tashti angthi u zhdavarit... Ah. kjo muzikë e kumbonve t’a zgjanon shpirtin.

 

ROZA E besoj: tash q* këthyem prap në Mesjetë...

 

NDREKA Këthyem në jetë te mbarë e të lume!

 

GANXHIJA Po ti, more, pse e gërget? Lene në punë të saj. Ajo asht rritë me ato mendime.

 

LINa (q* ka qitë kryet kah rruga prej dritores së hapun) Gra, eni e shifni. Në krye të rrugacës asht ndalë nji zojë e huej... Se ç’petk q* ka!.... s’ka si bahet ma i bukur... e i rri mbrekulli në shtat.... Qe, ka ndalë diken e dishka po e pyetë tue ba shej me dorë kah kjo rrugacë....

 

(Roza e Ganxhja shpejtojnë me dalë në dritore).

 

GANXHIJA Kush do të jet, vall? Po hyn në rrugacë t’onë. Po afrohet këtej...

 

ROZA E veshun vërte në mënyrë të përsosun.... Sa t’encun të zhdërvjellët... Shifet se nuk e topitë halli i jetës si ne të shkretave.

 

LINA Zojë e randë duket me kenë....

 

ROZA Po ndalet para derës s’oborrit t’onë...

 

GANXHIJA Jeee... Po kjo shka lypë te na?

 

(bjen trakllojca e derës s’oborrit: i ndëgjohet krizma nepërmjet derës së shenashinit)

 

ROZA Tham se e kanë drejtue gabim...

 

GANXHIJA (tue dalë me shkue e me çelë derën e oborrit) Në kjoftë e huej si do të merrem vesht unë me te?

 

NDREKA (pa u tundë prej kanapehit, tue mbështjellë një cingare në kuti të duhanit) Më thirr mue. Unë italishten e dij....

 

ROZA (si në tallje) E po foli rusisht, jam këtu unë!

 

NDREKA S’ka me kenë nevoja as për ty as për mue. Ka gabue derë, po kjo se kërkon ndokend. Këtu te na s’ka kush punë me të huej... Shko, Linë, të paça, e shif kush asht ajo grue e si po i shkon puna Ganxhes me te.... (Lina del kah e djthta).

 

NDREKA Shum të huej kanë fillue me ardhë. I ka dalë nami vendit t’onë e, tash si udhëtohet pa pengime, shum kend ngucë kureshti m’e shetitë fun e maje.

 

ROZA Në kët shtëpi gjysë të rrenueme s’ka kush shka me pa...

 

NDREKA Eeeh.... Dukur kjo shtëpi ka kenë nji ndër ma të mirat e Shkodrës...

 

ROZA E sot asht çerdhe mijsh. Të mjerët na q* jemi të dënuem me jetue këtu mbrendë.

 

NDREKA (tue mos u vu vesh fjalëve të saja, vazhdon si të flike me vete) Shtëpija e Sinadinvet, zotnij zemërbardhë.

 

ROZA Pasanikë q* jetuen të kërtylun me miradina në shpinë të popullit t’unshëm. Mandej nji prej tyne a më bahet a ishte i dam me gisht si njeri me idena antipopullore?

 

NDREKA Thue për Pjerin Sinadinin, shkrimtar?

 

ROZA (tue hy turravrap pa frymë) E dini se kush asht? E zoja e shtëpis!

 

NDREKA (tue broftë në kambë) Kush? Kush, thae?

 

LINA E zoja e kësaj shtëpije, pra! Ka ardhë prej Italije. Po shetitë oborrin me Ganxhen.

 

NDREKA A ka se si? E ka marrë mirë vesh Ganxhja?

 

LINA Po, po ajo flet shqip si na. Asht bijë Sinadinësh; a u thoshin kështu rponarëvet të kësaj shtëpje?

 

NDREKA Ashtu. Po pse ka ardhë?

 

LINA S’dij. Unë porsa u paraqita me te e ngava këtu me ju kallzue.

 

ROZA (me za idhnak Ndrekës) shif: unë të kam pague qiran për nji vjet e, t’a dijsh mirë:para Shën gjergjit nuk los prej klëndej edhe me ardhë të gjithë Sinadinët e dekun e të gjallë...

 

LINA Para se me thanë ashtu, preit me marrë vesh si po merr zhvillim puna.

 

NDREKa (Linës) A të tha Ganxhja me më ba za mue?

 

LINA Jo; por, ,ësi i a pash gjasën, ajo tash po njitet këtu nalt.

 

NDREKA Si t’u duk?

 

LINA S’ka si bahet ma e njerzishme. Si cërcerrim bylbyli e ka zanin. Nji buzqeshje e ambël i a ndritë fytyrën kur flet.

 

NDREKA Kjo nuk u donte!

 

ROZA Shka nuk u donte?

 

NDREKA Ardhja e kësaj – deh?

 

LINA Po kush asht kjo, zotni Ndrekë? Bash e zoja e shtëpis?

 

NDREKA Kjo – a? Mbas hamendjes asht e bija e Pjerin Sinadinit.

 

ROZA T’atij shkrimtarit me mendime prapanike?!

 

NDREKA (tue mos i vu vesh Rozës flet me Linën) Pjerin Sinadini – unë e kam njoftë – ka kenë njeri me idena të vjefshme, nisjatuer i palodhëshëm veprimesh të mbara, shkruente ndër fletore, qitte libra, ka pasë nji rreth të gjanë miqësh q* e dojshin me shpirt, por edhe shum anmiq q* e mënjijshin....

 

ROZA Njerzit e këqij janë të mënim....

 

NDREKA Ai s’i ka ba keq kuj. Disave, prej atyne q* e mënishin, u kish ba nderna e çfarë ndernash....

 

LINA Po kjo zoja kush asht?

 

NDREKA Sigurisht e bija, q* ka trashigue pasunin e tij.

 

LINA Po vjen! Qe, i ndëgjohet zani. Janë në shenashin me Ganxhen.

 

ROZA Unë s’due t’a shof.

 

LINA Ti rri, he mos pritsh. Të shofim shka thotë e shka ka ardhë ma ba....

 

IZA (tue hy e përsjellun prej Ganxhes, me njerzi të spikatun) Mirë se u gjej!

 

NDREKA Mirë se të bjen Zoti! Unë jam Ndrekë Beitoja, kujdestar i kësaj shtëpije....

 

IZA Më falni q* po u trazoj, zotni Beltoja. Deshta me pa, mbasi më qiti rasa me ardhë në Shkodër, shtëpin e prindve të mij.

 

NDREKA Jeni e bija e zotni Pjerinit, atëherë?

 

IZA Po.

 

NDREKA E kam njoftë babën e juej.

 

IZA (me sy q* i ndrisin papritmas prej gëzimit) Vërtetë?

 

NDREKA Po kush nuk e njifte? Asht përpjekë shum për kët qytetin t’onë.

 

IZA Shkodrën e ka dashtë me shpirt. Ka dekë me zemër të plasun prej mallit të saj. Më flitte gjithmonë për Shkodër, për Shqipni, për kët shtëpi.... (Shikon rreth e rrotull me nji hije mallëngjimi në fytyrë) Kjo asht oda e bukës.... Aty në skaj dikur ishte nji poltronë ku rrinte gjyshi.... Këndej duhet të jet oda e zjarrmit. A kam lejën t’a shof?

 

NDREKA Kjo asht shtëpija e juej, zojë... Urdhnoni: po ju përsjellim (bashkë me Ganxhen shoqnon Izën dalë kah e mbajta).

 

LINA Sa grue e hijshme dh’e njerzishme.

 

ROZA Kështu e kanë të pamit këto reshpereshat, por përmbrenda janë pleh.

 

SHUKU (tue hy prej së djathtës) Kush asht ajo zojusha q* erdh me ganxhen nodë t’onë e shikoi me përmallim të dukëshëm trapazanin e musandrën? Kishte në shikim nji shprehje të çuditëshme! si me kenë tue pa andërr....

 

ROZA Ti, ti, je gjithmonë i humbun ndër andrra, more tatalosh. E kjo bukurushë ka ardhë me të zgjue e me të ba me ikë rrezgabjezga prej kësaj shtëpije pse don me banues vetë këtu.

 

SHUKU (pa u vu vesh fjalve të së shoqes, me kureshtë të gjallë) Si? Si? Asht zoja e kësaj shtëpije?

 

 

 

TREGETARE FLAMUJSH

(Fragment)

 

-Posi.... u ba Shqipnija. Dalin te marret e vikasin rrnofte Shqiperia! Ti i mencem pergjigje tue bertit ne kupe te qielles : rrnofte, po, e shpejt me porosite flamuj. Na shkyeju rrnofte, e ti shit, ban pare tue tregue mbi ndiesit tona. Loje e bukur, por s'te ka dale....

Gasper Tragaci, leshoi shtizen e u avit kercenueshem kah djali.

Flamuri ra per toke. Hilushi s'luejti vendit. Shikonte syte e ftohte q* leshojshin shkendija idhnimi. Tregetari u ndal para tij.

- Mos me kene hatri i miksis se mocme q* kam me shpine t'ante, dij une...

I riu ia priti

- Per hater t'asaj miksije tash qes bejte me t'u shit flamujt..

Me za q* i dridhej prej pezmit tjetri ia kthei:

-po, zati ti sdin vec me qit bejta. Jeto me prralla, bieru mbas andrrave. Me vjen keq per gjind tuj se tash i qet ne rruge te madhe, me shka shof une. Hajt, hajt, qit bejta e duaje Shqipnin: bejtat e Shqipnija

kane me te qite ne drite....

U afrue edhe ma teper e peshperiti si ne nje fishkullime:

- U shitne a s'u shitne flamujt, qendroi a s'qendroi Shqipnija, une kam mjaft shyqyr, me jetue, a more vesh e tash jashte....

-Kadale... ia priti djaloshi me t'eger e syt i vetuen- dal vete e s'asht nevoja me me qit jashte ti.

Por edhe nje fjale due me t'a thane e te lutem vire ne vesh si at kshill qe me dhae par ne dugaje.

Ti thue se jeton, por rrehesh. Ti je shlye prej numrit te gjalleve qyshse je ndry ne ket dugaje mbushe me mall. Ky asht vorri yt. E sa per Shqipni, po te siguroj un se ka me qindrue. Prandej mos ban merak se edhe flamujt kan me t'u shit krejt, por rueje shpirtin tand mos tia shitish dreqit.

E Hilush Viza doli, lehtesue ne zemer nga ai shfrim, me thith ajer te kulluet n'udhe sepse era e asaj dugaje i mirrte frymen.

 

 

 

Kroni i katundit (prozë e shkurtër)

 

Shtegu q* con te kroni asht shetija e katundarvet. Buze mbramje me buljere ne krah, dalin gra e vajza per me mbushun uj ne krue. Ndeshen udhes shoqe me shoqe e shendrrojne dy fjale.

Dita asht e mundshme nder katunde e ato biseda mbramjeje disi jane nji pushim e nji argtim. E ndersa dielli prendon e hana del, kroni i mbushe buljerat nji nga nji tue kendue. Seciles vajze e seciles grue i kendon nga nji kange te vecante, perse kroni te tana i njef. Vajzat i njef te vogla e i pau dalkadale tue u rrite; grat i njef nuse e i pau dalkadale tue u plake. Pasqyra e qete e ujit mban kujtimin e te gjitha fytyrave. Kroni ne heshti te lehte, i kendon gjithkuj kangen e mallengjyeshme te kohes se kalueme. Por pak kush din ta marre vesht... E shumta kalojne habitshem. Shuejne etjen, mbushin buljerat e nuk e ndigjojne. Kjo, ndoshta, asht ma mire per to, sepse kanga e kronit shendrrohet ne vaj, tue jehue ne thellsit e shpirtit. Atehere ma mire mos me ndigjue.